Oer-kalmte

Tja daar zit je dan 3 uur 's nachts. Beneden in de kamer. Ziekenhuis gebeld vliezen gebroken terwijl je net onder verscherpte controle staat ivm het niet goed groeien van de twins.
Manlief onder de douche... Ouders staan net op de stoep. Want de andere 2 boys liggen nog lekker te slapen. 

Laatste spullen in de tas en hup naar t ziekenhuis....

Ik voel me relaxed, chill, net of er een oer oude rust over mij heen neerstrijkt terwijl we naar het ziekenhuis rijden. Manlief blijft over mijn been strijken. Om me gerust te stellen. Maar ik BEN rustig, echt waar. Dat aaien van mijn been is volgens mij meer om zijn eigen onrust onder controle te houden. De lieve schat. Hij oogt kalm maar vanbinnen gieren de zenuwen door zijn lijf. 

In t ziekenhuis krijgen we te horen waar we al wel bang voor waren en waar we ergens al wel rekening mee hadden gehouden. 'Mevrouw, we durven het niet aan om u hier te laten bevallen. Aangezien de gewichten van de twee jongens onder de grens liggen om hier te mogen bevallen.' 

Daar hadden ze ons al op voorbereid toen we onder extra controle kwamen te staan.... Prima. Ik vraag, waar gaan we dan naartoe?! 

Ze gaan aan de slag en bellen rond in welk ziekenhuis op de NICU plek is. Dichtstbijzijnde blijkt vol. Helaas. Pas 3 en een half uur later komt het verlossende antwoord er is plek in Groningen. 

Met de longrijpingsprikken in mijn been en de weeënremmers die via het infuus binnendruppelen. Rijden we per ambulance naar het UMCG.

En nog steeds voel ik me relaxed, chill, ik kan de wereld aan. We babbelen wat met het ambulance personeel.                   Wisten jullie dat ongeveer 70% van de ambulanceritten gepland zijn?? Zeg maar mensen die overgebracht worden van en naar ziekenhuizen? Zoals wij nu ook doen... 

Hoe verder we richting het noorden gaan hoe minder ik er vertrouwen in heb dat de weeënremmers zijn werk doen.

Waar ik bij vertrek nog het geloof had dat we beide jongens nog minimaal 48 uur in mijn buik konden laten gedijen. Wordt dat gevoel steeds verder afgezwakt. Mijn man ziet het aan mijn gezicht. Ik spreek het ook uit dat de weeënremmers niet meer doen wat ze moeten doen. 

Wederom probeert hij me te kalmeren. Maar ik ben kalm. Ik voel me sterk, niet bang voor wat er komt. Ik heb vertrouwen in mijn lijf en in het leven in mij. Dit worden 2 vechtertjes. En ze zullen vandaag nog het levenslicht zien. 

Aangekomen gooien ze t nog over de boeg dat het misschien aan de reis ligt. Daar geloof ik niet in, het gaat vandaag gebeuren. Er wordt een echo gemaakt. ' ja mevrouw ze lijken inderdaad aan de kleine kant en ze liggen beide in stuit.' Ja dat klopt die kleine dwarsliggers van ons. Afwachten hoe lang het duurt voor de OK vrij is voor de keizersnede.....

Dan komt de gynaecoloog binnen. Ze bekijkt de gegevens ook nog even en komt dan doodleuk vertellen dat het beter is voor de jongens om vaginaal te bevallen. 

BAM weg 'geboorteplan'. De arts legt uit waarom het beter is gewoon te bevallen. Mijn man laat de keus aan mij. ' schat je moet doen waar je je goed bij voelt'. Jeetje, wat een k**moment om te moeten schakelen..... Maar goed we stemmen in met vaginaal bevallen. Wel met ruggeprik, want mocht er iets niet goed gaan dan hoeven we daar niet op te wachten. 

Och jee zeg. Best fijn zo'n ruggeprik. (Had ik dat bij de vorige ook maar gekregen) Geen centje pijn komen onze jongens 8 min na elkaar ter wereld. Heel even hebben ze bij me mogen liggen voor ze naar de NICU gingen. Mijn man is met ze mee. En ik? Ik voel me goed, kalm, overweldigend trots en vol vertrouwen dat het goed komt.....